اگر نگاه مهرباني نداشته باشيم، ناچاريم نهال تنهايي مان را با ريزش اشك هاي مان آبياري كنيم و اين درد پنهاني را با آسيب هاي آشكاري كه به ديگران وارد مي كنيم، توجيه مي كنيم.

و هنگامي كه صادق نيستيم و هم چنان به افتخار باورهاي نادرست خود را تشويق مي كنيم، عرياني تنهايي خويش را با تن پوش غرور و تكبر به روح خويش تحميل مي كنيم.

يادمان باشد استفاده از فرصت ها، دلي نترس و قلبي عاشق مي خواهد و نتيجه ي اين آزمون رشد و سرآغازي نو خواهد بودكه در جست و جوي آن، فقط به مسير خود چشم دوختيم و نه به راه ديگران...

باقي ماندن در دام رفتارهاي نا خوشايند را با گام هاي تندي كه از كنارت بي اعتنا و بي مهر مي گذرند، بشناس...

اگر قلبت را نگشايي، اگر سكوت را به كلام مهرآميز و سكون را به حركت در راه عشق ترجيح دهي، روياهايت را در گذشته جا خواهي گذاشت و روا نيست كه آرزوهاي تو، با آه و افسوس دم ساز شوند.

رها شو...

( آناهيتا مافي )

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: